GÜLVELİ KAYA
SIRNAME
Painting, in its essence, is a projection of the artist’s lived experience. The Sırnames emerged organically from such a trajectory, unfolding subtly, almost of their own will, eventually naming themselves.
This body of work was born out of a period marked by rupture and reflection. The isolation of the pandemic, followed by the trauma of a major earthquake, ongoing wars, and economic crises, catalyzed a profound inward turn. During this time, my engagement with surface became increasingly centered on materiality and acts of deconstruction.
Having long explored the themes of home, interior spaces, and the surfaces of interior walls and their parallels with the human body. I began to consider the body itself as both a constructed and inhabited space. This inquiry led me back to wallpaper, not as a decorative image, but as a tactile, conceptual material.
Wallpaper, with its capacity to conceal, protect, carry marks, and be torn apart, became the foundation of a new visual language. Initially, these works functioned as sites of confrontation, battlegrounds of gesture and resistance. Over time, they transformed into Sırnames intimate inscriptions tied closely to the human psyche and physical presence.
The term Sırname is derived from Turkish, combining “sır” (secret) and “-name” (a suffix meaning book or inscription, found in historical Ottoman titles such as Şehname or Hüsnüname). In this context, a Sırname can be understood as a “book of secrets” a conceptual tablet where personal traces, hidden narratives, and psychological residues find visual form. Rather than translating the term directly, it is preserved here as a unique conceptual marker that resists easy definition much like the works themselves.
The process began with painting over the wallpapered surfaces in neutral tones, erasing their ornamental motifs. What followed was a durational, performative act: inscribing the surface with a sharp metal tip, echoing the repetitive structure of the underlying patterns, and mimicking the rhythmic act of writing.
Through this act of marking—both violent and meditative—unexpected stains, scars, and forms began to emerge. Each piece revealed its own language of traces, surfacing like long-buried secrets. They are, in a sense, inscriptions of the unseen silent witnesses turned visible. Sırnames are thus conceived as visual epigraphs—quiet, layered, and steeped in both personal and collective memory.
SIRNAME
Resim, özünde sanatçının yaşanmışlığının bir yansımasıdır. Sırnameler de böyle bir sürecin doğal bir uzantısı olarak ortaya çıktılar, neredeyse kendi kendilerini var ederek, sonunda kendi adlarını da kendileri koydular.
Bu eserler dizisi, kırılmalarla ve içe dönüşle şekillenen bir dönemin sonucudur. Pandemiyle gelen izolasyon, ardından yaşanan yıkıcı deprem, süregiden savaşlar ve ekonomik krizler; derin bir içe kapanış ve sorgulama sürecini tetikledi. Bu dönemde yüzeyle ilişkim giderek daha fazla malzemeye ve malzemenin tahribatına odaklanmaya başladı.
Uzun zamandır üzerinde düşündüğüm ev, iç mekân ve duvar yüzeyleri ile insan bedeni arasındaki paralellikler beni bedenin de bir yapı hem fiziksel hem içsel bir mekân olarak ele alınabileceği düşüncesine taşıdı. Bu sorgulama, beni tekrar duvar kâğıdına yöneltti; ancak bu kez bir imaj olarak değil, doğrudan dokunsal ve kavramsal bir malzeme olarak.
Duvar kâğıdının örtücü, gizleyici, iz taşıyabilen ve aynı zamanda sökülebilir, yırtılabilir doğası; yeni bir görsel dilin zeminini oluşturdu. Başlangıçta bu yüzeyler bir tür mücadele alanıydı, jestin ve direnişin mekânı. Zamanla sırnamelere dönüştüler, insan ruhuna ve bedensel varlığa sıkı sıkıya bağlı içsel yazıtlar hâline geldiler.
Sırname kelimesi, Türkçede “sır” (gizli bilgi, içsel hakikat) ve Osmanlıca “-name” (kitap, yazıt anlamına gelen ek, örneğin Şehname, Hüsnüname) sözcüklerinden türetilmiştir. Bu bağlamda sırname, kişisel izlerin, saklı anlatıların ve psikolojik tortuların görsel forma büründüğü “gizli bir kitap” ya da “sırların yazıtı” olarak düşünülebilir. Bu terim, eserlerin kendisi gibi, kolayca tanımlanmayı reddeden özgün bir kavramsal işaret olarak korunmuştur.
Yüzeyler, üzerlerindeki süsleme motiflerini nötr tonlarla kapatacak şekilde boyandı. Ardından, düzenli tekrarlarla ilerleyen bu desenlere karşılık gelen ölçü ve ritimde, sert bir metal uçla yüzeye yazı yazar gibi kazımalar yapıldı hem fiziksel hem zamansal olarak performatif bir sürecin parçası olarak.
Bu kazıma eylemi, hem yıkıcı hem de meditasyonel bir yön taşıyor; süreç içinde hiç öngörülmeyen lekeler, izler ve biçimler ortaya çıkmaya başladı. Her bir eser, kendi iz dilini oluşturdu ve sanki çok önceden var olan ama görünmeyen bir sır, yüzeye çıkmak üzere kendi yolunu buldu.
Sırnameler, görünmeyeni görünür kılan, sessiz tanıklıkları görsel yazıtlara dönüştüren, kişisel ve kolektif hafızayla yüklü katmanlı anlatılar hâline geldiler.
